Stary wariat

Z cyklu - Ani sznur, ani proza, ani wiersz

Kiedyś jak padał deszcz, to tylko
"asfalt był śliski jak brzuch ryby" i... nie wychodziłem z domu.

Dziś jak wciąż krople gwałtownie bębnią po dachu,
drżę o los wielu bezdomnych zwierząt.

Kiedyś jak były upały, to się cieszyłem.
Moje ciało wykradało blask słońcu.

Dziś rozkładam miseczki z wodą i
cierpię z pragnienia z tymi zwierzakami, które
nie mają do niej dostępu.

Umieram w ciszy, jak zazwyczaj umierają wolno żyjące koty.

Na starość człowiek wariuje.

k.s.

Para

Jechałem do pracy jak zwykle na rowerze. Podjechałem do ruchliwego skrzyżowania. Z boku jest mały parking. I zobaczyłem. Najpierw jego. Bezradnie dreptał wokół niej. Usłyszałem jego cichy płacz jak dziecka. Ona leżała bez ruchu na jednym z pustych miejsc. Wokół mnóstwo ludzi. Nikt się nie zatrzymywał. Nawet nie spoglądał w ich stronę. Podjechałem blisko. Zszedłem z roweru. Może jest tylko ogłuszona? Przecież tak bywa. Ona. Leżała na boku. Rozciągnięta. Nie było żadnych śladów krwi. On. Na mój widok odszedł nieco spłoszony na bok. Pochyliłem się nad nią. On. Zbliżył się trochę do mnie. Przełamał strach. Instynkt. Patrzył w  skupieniu na to co robię. Jakby z nadzieją. Jakby oczekiwał od takiego olbrzyma jak człowiek cudu. Niestety nie oddychała. A wokół jej głowy i po tej chodziły już mrówki. Zamknięte oczy. Nie żyje. Nie było krwi. Wyglądała jakby spała. Jej ciało nie było też zdeformowane. Nie wiem czy ją potrącił jakiś samochód i dopełzła te parę metrów do parkingu i tu skonała, czy została potrącona w tym samym miejscu gdzie leżała. Jeszcze chwilę nad nią pokucałem i wstałem. „Nie potrafię nic zrobić. Pomóc” – musiałem pomyśleć. „Piękny kaczorku musisz sobie znaleźć nową żonę. Pogodzić się. Pewnie znajdziesz sobie wkrótce nową”. A teraz sobie popłaczesz. Jak dziecko”. Przypomniałem sobie, że pary kaczek mimo posiadania skrzydeł lubią sobie razem pochodzić skrzydło w skrzydło. I odjechałem.

Ponad osiem godzin później wracałem tą samą drogą. On był nadal w tym samym miejscu. Wciąż pilnował tej maleńkiej kaczuszki.  Robiło się naprawdę niebezpiecznie dla niego. Gęstniał ruch na parkingu. Znowu odjechałem.

Następnego ranka on był w tym samy miejscu i nadal nad nią kwilił.

Kiedy wracałem już go nie zobaczyłem. Szukałem pod parkującymi autami. Dopiero na trawniku zobaczyłem nieruchome ciało jej i… jego. Też już nie oddychał. I miał zamknięte oczka. Ciało zdeformowane. Przykurzony. Tylko łebek miał nadal piękny z tą pulsującą zielenią piórek.

Jak mi powiedział parkingowy ktoś go „w końcu” przejechał. „Nie uciekał. Kierowca trąbił, a on nie uciekał. Krzyczałem.  Machałem rękami. A on do końca odważnie patrzył na zbliżające się koła”.

Było zimno jak na tę porę roku. Poczułem na twarzy wilgoć. Pewnie... Para. Para.

Krzysztof Sowiński

Rozrywką w „siły postępu”

Obok teatru, w którym aktywiści polityczni chłoszczą „faszystów”, czyli wszystkich tych, którzy nie podzielają utopii „sił postępu”, teatru, który ma ambicje zmieniania świata na tzw. lepszy (co jak dotychczas zawsze się kończy ludobójstwem na wielką skalę), są jeszcze sceny, które podsuwają społeczeństwu rozrywkę. Ta ostatnia jest bowiem potrzebna każdemu od czasu do czasu, choćby dla głębszej refleksji nad przemijaniem i na złapanie psychicznej równowagi.

Takim jest teatr TeTaTeT Mirosława  i Teresy Bielińskich, założony przez tę znaną parę aktorów rok temu. Właśnie widzowie mogli zobaczyć najnowszą propozycję tej „spółki” zatytułowaną Kochajmy się (drugą po ubiegłorocznym Umrzeć ze śmiechu, która nadal gromadzi widzów). Ten spektakl muzyczny wyreżyserował Mirosław Bieliński. Składa się na tę propozycję kilkanaście szlagierów z okresów międzwojnia i tego powojennego. Konwencja z którą obcuje widz i zarazem słuchacz nieprzypadkowo nawiązuje do tradycji wysokich lotów polskiego kabaretu. Całość jest ujęta w ramę towarzyskiego spotkania w modnej kawiarni. Przybyli tam ludzie konwersują ze sobą przy pomocy tekstów m.in. Wojciecha Młynarskiego i Agnieszki Osieckiej. Rozbrzmiewają metafory w sposób błyskotliwy, a zarazem syntetyczny opisujące odwieczne ludzkie dylematy, w tym te związane z miłością. Ta synteza, maesteria dawnych tekściarzy jest niby gotowy akt oskarżenia, wobec autorów i kompilatorów współczesnych bełkotliwych, długich i pozbawionych, co najgorsze, wyobraźni tekstów, które zdominowały wiele scen polskich teatrów. Dopiero u Bielińskich przypominamy sobie na nowo jakie zasoby leksykalne posiada polski język!

Wspomnijmy, że w spektaklu wystąpili: Teresa Bielińska, Magdalena Daniel, Anna Iwasiuta-Dudek, Magda Szczepanek, Ewa Pająk, Mirosław Bieliński, Marcin Brykczyński, Wojciech Niemczyk i pianista Wojciech Lisowicz.  O każdej z tych osób w dobie Internetu można znaleźć kilka informacji, więc nie będę się zbyt wiele rozpisywał na ten temat.

Mnie osobiście miło było widzieć i słyszeć Annę Iwasiutę-Dudek, która znowu jest w Kielcach (co za głos, ekspresja ruchowa i styl…). Miałem też okazję posłuchać dwóch „przychodzących” gwiazd polskiej wokalistyki (i nie tylko jak sadzę w branży aktorskiej) Magdaleny Szczepanek i Magdaleny Daniel. Pierwsza na scenie była modelowym przykładem tego co kojarzymy z miłością romantyczną, druga udanie reprezentowała, tę nieco swawolną miłość jaka jest najczęściej udziałem tzw. dziewczyn z sąsiedztwa. Przypomnieć sobie Ewę Pająk, aktorkę niegdyś związana z Teatrem Lalki i Aktora „Kubuś” (rola kelnerki, która jednym gestem potrafi wpływać na emocje dziesiątków widzów). Zdziwiłem się, że na scenie dostrzegłem też Wojciecha Niemczyka, który przecież jest teraz w takiej fazie swojego zawodowego żywota, że może przebierać między propozycjami, a jednak wybrał udział w Kochajmy się. Nie będę zachwalał jego kreacji. Jest mu to absolutnie niepotrzebne. Zobaczyliśmy także Marcina Brykczyńskiego, który w nostalgicznej konwencji rodem z Kabaretu Starszych Panów czuje się jak we własnej skórze. Acha… jest jeszcze pianista, nie strzelajcie do niego – gra nawet lepiej niż byłoby to konieczne.

A jak Mirek Bieliński zaintonował „seksapil to nasza broń…” i zawtórowała mu żona – brawom nie było już końca.

Oczywiście można się czepić paru rzeczy, np. relacji między wokalami w partiach chóralnych, ale to nie moja „działka” i o tym lepiej ode mnie napisała Agnieszka Majcher.

Dostaliśmy rzecz o zauroczeniu i pożądaniu wyrażanym czasami jednym gestem i słowem.  Dostaliśmy rzecz o miłości, a nie jak często dziś to bywa o kopulacji.

Już kończąc – my przybyli na tę premierę obcowaliśmy z dobrze skrojonym spektaklem rozrywkowym. Tylko w tle takich propozycji gdzieś niepokojąco czai się pytanie – jak długo jeszcze bez oskarżeń o „wykluczenie” – będzie można pokazywać rzeczy w których mężczyzna przyjmuje rolę… mężczyzny, kobieta zabiega o… i kusi kochanka? Jak długo? Bo takie propozycje przecież wprost odwołują się do  nienawistnej „postępowym siłom” tradycji, a nawet esktradycji. Zatem trzeba koniecznie zrewidować całe zastępy tekstów – zaczynając gdzieś tam od Petrarki, a skończyć chociażby na Osieckiej. Młynarskiego bowiem chłoście resocjalizacji zdaje się swoją publiczną aktywnością poddaje już jedna z jego córek.

Krzysztof Sowiński