"We look in the face [...] the worst of all - the face of betrayal"

 

"We look in the face [...] the worst of all - the face of betrayal"

Too old to carry arms and fight like the others –

they graciously gave me the inferior role of chronicler
I record – I don’t know for whom – the history of the siege

I am supposed to be exact but I don’t know when the invasion began
two hundred years ago in December in September perhaps yesterday at dawn
everyone here suffers from a loss of the sense of time

Zbigniew Herbert 
“Report from the Besieged City”

When we’re singing the national anthem at a legal protest in Warsaw on October 24, 2020, we are attacked with clubs and gas - we are suffocating, tears are running down from our eyes, some of us stagger or fall over. You can hear women squeal and children cry. Helpless cry for help. Escape routes are blocked. We’ve been attacked by… the police.

It is a symbolic end to an era in Poland. The epoch of a defective, party-oriented, inaccessible to the unformatted, but still an epoch of democracy. Martial law’s begun - the war between the rulers and their own people. Time of totalitarianism.

This is shocking for us. We’re protesting against – under the pretext of fighting the so-called pandemic – successive depriving us from more and more constitutional rights, jobs and livelihoods. We want to make everyone remember about our right to self-constituting. And there, among others, just the previous night, the parliament’s passed the law on compulsory vaccinations for all - without public consultation. And the government has even placed an order for 40 million units. Without our consent. Breaking our constitutional law. And announcing breaking further laws.

We are in Warsaw in a square called Plac Defilad . We can see there a stage legally set up. People of all ages, young, middle, old and families with children are slowly gathering in this vast place. Although many of us know that there is no sanitary risk, the months of training do the job – we’re trying to keep the recommended so-called social distance. The hundreds of groups of police officers, also gathering here, seem disturbing. And they are no longer nice gentlemen and ladies in forage caps, willing to discuss, but, instead, well-organized formations, in professional helmets with shields, battle sticks and gas throwers. Of course, they do not keep their social distance. They surround us imperceptibly. There is also a chain of police cars tightly placed next to each other around the square. This worries us. But - we think - we are here legally. We think that this is just a presentation of power as in previous months during similar meetings.

The MPs have arrived on stage, including Grzegorz Braun and Janusz Korwin Mikke. The famous Justyna Socha’s arriving. Medical experts from Italy, the Netherlands, Spain and even the USA. They’re quoting the data, the numbers of the sick, hospitalized and deaths in their countries for the last year. They compare them with the previous years. Their message has a common denominator and one conclusion can be drawn from them: we are not dealing with a pandemic. The one is contradicted by the numbers. Observation of reality. We are dealing with a global falsehood unleashed by the orchestrated media.

 

Therefore, under the pretext of a pandemic, our freedoms are being taken away, and our national economies are being demolished. Millions of people are left without jobs and livelihoods. The guests invited to Warsaw share the reports of their colleagues from many foreign isolation hospitals, there are also reports from Polish ones - despite the cassandran news, the media dragging out and dramatizing annual numbers of cases of sick, hospitals have been empty for many months.

So what's all this for? Is it a global dictatorship under the pretext of fighting the "plague" materializing in front of our eyes? And the whole narrative - as the doctor from the Netherlands argued - is conceived on the number of supposedly "infected" people, that is, people tested with unreliable tests.

Anyway, as noted not only by her - the number of the so-called infected is only related to the number of tests performed, and has no relation to the number of the patients and deaths. Nothing. This can be checked in the reports of the Central Statistical Office, Ministry of Digitization, Sanepid sanitary unit, Ministry of Health and personal observations. Only a few scared and simply fools or those who are beneficiaries of the changes will stigmatize with the term of supporters of "conspiracy theories" those who dare to analyze the reality.

However, many have already seen in their pockets how inflation is accelerating. Many have already seen more and more cases of deaths of family members and friends for whom - under the pretext of fighting the pandemic - the health service was denied. Now, as in the Middle Ages - a minor accident can mean death. About two weeks ago, our nearly 40-year-old friend, who was passed on from one door to another also closed door of the health service, died of appendicitis. Every day we hear - informally - about the increasing number of people who ended their lives in similar circumstances. Including children who, for example, fell off the swings and smashed their heads. Nowadays, before the operation, they had to first wait for the test results, often to no avail.

Just yesterday I spoke with a friend from Australia - who says that for four months the authorities have locked them up, and for a Facebook entry stating that there is no pandemic, you can be arrested by the police, fined with an extremely high amount, which may ruin "the accused" financially. He says, "I'm already half mad and broken. I do not understand this. What are they doing this for? Are they testing us, and what is it for? Within a few months, we have human rights reduced to the level of third world countries instead of our former freedom". But despite this narrative being carved into his head with fines and clubs - his message is consistent with the experts speaking in Warsaw - he has not observed in his neighbourhood a greater than the regular annual number of the sick, hospitalized and deaths. The same is claimed by friends from the UK, Germany and Italy. One in Ireland says the Irish are smart - they pretend to the world that they are "fighting a pandemic", but if you don’t want to cover your face, the police aren't persecuting anyone for not having a mask, and neither are those who wear them. They invented a lockpick so that you can go to work as usual, e.g. they issue passes locally. The Irish were oppressed by the British Empire for so many centuries - that they learned the "underground" methods of survival. Solidarity. And because they are monocultural, it is difficult to make them argue.

Let's come back to Warsaw. The whole meeting is being broadcast live over the Internet. Suddenly someone says, "there’s no internet", the communication’s broken. Some, already knowing what it could mean ... hurry away. When we’re singing the national anthem at this legal protest, we are suddenly attacked with clubs and gas - we are suffocating, tears are running down from our eyes, some of us stagger or fall over. You can hear women squeal and children cry. Helpless cry for help. Escape routes are blocked. We’ve been attacked by… the police.

Today a police spokesman says they attacked us for throwing sandwiches and bottles at them. I suddenly missed the communist journalist Urban for his "smarter" lies. By the way, when I travel, I eat bananas and drink water from a plastic bottle like most who drink. The spokesman also said that the demonstrators were shouting obscene words in the context of the ruling party. I researched the biographies of Home Army soldiers, one of them, the father of my friend, writer Jan Krzysztofczyk, was imprisoned for "slandering [ the post-war] government". Yes. Obscene words are a particularly dangerous crime.

A dense row behind plastic armor pushes us with shields towards the stage, to the wall, to the  police cars! They block our escape routes. We are packed like sardines. In the trap. Terror prevails! I can see that if someone falls right now, it will be impossible not to trample him and it will all end up as a tragedy ... I'm lucky, I manage to avoid it. I stop, there is no one left behind me, I turn to see a young boy in a police uniform laughing mockingly. SOMEONE formatted it! SOMEONE has already told him to see me as his enemy!

From the stage, the members of the parliament are calling to the police commanders to stop these attacks. In response, we now can hear from the police megaphone that "the congregation is illegal!" Alas ... even the announcements that we, pressed against the walls and police cars – have broken the social distance. But even if someone wanted to leave this place, they couldn’t. They blocked us. And they shout: "Get out!". Now the police row moved to the very stage and, without respecting the foreign guests and MPs present there, also released a corrosive and choking gas. Someone can't stand it. The attacked falls. His mouth is foaming! Convulsions shake his body. (One can only see it for a fraction of a second, we're being attacked and pushed over and over again.) Fifteen times from the scene, Mr Braun has asked the policemen to release paramedics through this police blockade. And only the last one is effective. But after the action of the rescuers the line starts moving again. A determined crowd of crushed people pushes the policemen blocking a less-than-a-meter gap between the police cars. And I run away through it. We’re coughing, choked.

In the vicinity of the Palace of Culture and Science, I can see a police formation running around, but ... also tourists. Police officers keep re-forming. They are trying to catch up with a group of several dozen fast-legged young boys with Polish flags in their hands. Drones’re flying overhead. These guys are not easy to catch, to press them against the wall. I hear from someone that they are football fans who came to our aid. On their way, police formations will knock over and hit an accidental cyclist. And they will throw against the concrete a young girl who screamed earlier, " What are you doing? Are you still Poles? ”. And when they flattened her on this concrete and choked her - between one breath and another, from her throat there came out a choked "fucking Gestapo!" The arrests are ongoing. There are also the injured from club blows.

But this is not the end, I can see that two armoured water-cannon trucks approaching the legal protest. I thought that the last time I saw such was during the martial law under the so-called commune rule. And that wasn't the last association of this sort yesterday.

Suddenly, me and my wife, and one quite random boy standing next to us - were surrounded by a police squad. They say their names quickly and quietly. They refuse to repeat them. I’m given a piece of paper to read out my "charges". I'm accused of attending an illegal gathering. We wonder why we were "selected", from these dozens of other people walking nearby. Aga, my wife, discovers the reason for the intervention - we are carrying tiny white and red flags with us. It is those who possess something similar that are being prosecuted. We are made to show our IDs. We have to plead guilty. We do not. They note down our personal info, check it (via the Internet), propose to accept a fine. They are young boys. We are not aggressive towards them, we conduct a compassionate dialogue. But we stick to our truth - we have not committed an offense or a crime. I can see that these boys are fooled - the one who took my ID me is a well-built  tall boy who turned red on cheeks. The police-girl is basically silent, she tries to be "tough", but it doesn't work. They were sent here from some small town, they are stunned, they would rather leave here. The officer inspecting my wife's is trying to stand, but his arguments are pathetic. You can see that they are lost, surprised, they do not know what is going on, why they are told to persecute other people. And perhaps they would have left us alone - but the "punishment" is demanded by the sergeant, forty or so, in charge of them. We have not accepted the fines. The case will go to court.

The last time I was arrested for "illegal gathering" was under martial law in the 1980s. I was a skinny teenager then, but I had "dynamite" in my legs and at one point I broke out of the police blockade, I was hit in the back by one blow of a club, but they did not catch up with me. Today I am still a thin man, but already a man getting on, I have cruciate ligaments torn and I can barely stand - but if I had the legs of my youth again, today I would not run away. I promised myself that I would never run away from anyone again. And I advise this to everyone - don't run away! Do not run away as you see lawlessness!

I still stand close enough to the police officers who "punished" us to I hear them arguing. The young one wearing glasses, almost crying, said to the sergeant, “What did we punish them for? After all, you recently said that in such cases we do not have such grounds? So, what for?” Sergeant firmly, "Because now I told you." These young people have thus smashed a coherent world of law based on Latin civilization, a world of one ethics. And they will either quit the service or follow the sergeant's path, the path of the truth of the stage, the path of double ethics that denies understanding amongst humans. A road that breeds totalitarianism - because in order to dominate a nation it only needs to make it divided.

But I believe they can't do it. Yesterday I met a lady with two small children, very similar to their mother, but with darker skin (as it turned out their dad was from India). Her husband was stuck for several months due to a "pandemic" outside Poland. Despite this, this lady travelled over 400 km with two little ones to take part in the protest. And her children were holding a trumpet in red and white colors.

 

I can still smell the acrid stench of gas on my clothes. My head hurts and my lungs are choking. This attack, while we were singing the anthem, is a symbolic end to an era in Poland. An epoch of a defective, party-oriented, inaccessible to the unformatted, but still democracy. Martial law’s begun. Totalitarianism. The communist rule has never ended - it only took on its modern Trotskyist face. We are no longer ruled by gensenks, but by officials trained in shark-like banks. They are even more dangerous, although they are only tools, only following orders. But from the philosopher Hannah Arendt, we know that those are especially dangerous.

Now, as the poet wrote: "we are looking at the worst of all - the face of betrayal", and soon will at "the face of hunger, the face of fire, the face of death." The war with the nation has become a fact.

 

Krzysztof Sowiński

"Patrzymy w twarz […] najgorszą ze wszystkich – twarz zdrady”

 

 

„Zbyt stary żeby nosić broń i walczyć jak inni –

wyznaczono mi z łaski poślednią rolę kronikarza
zapisuję – nie wiadomo dla kogo – dzieje oblężenia

mam być dokładny lecz nie wiem kiedy zaczął się najazd
przed dwustu laty w grudniu wrześniu może wczoraj o świcie
wszyscy chorują tutaj na zanik poczucia czasu”.

 

Raport z oblężonego miasta” Zbigniew Herbert

 

 

Kiedy śpiewamy hymn narodowy na legalnym proteście w Warszawie 24 października 2020 jesteśmy zaatakowani pałkami i gazem – dusimy się, z oczu leją się nam łzy, niektórzy słaniają się, przewracają. Słychać pisk kobiet i płacz dzieci. Bezradne wołanie o pomoc. Zablokowano też drogi ucieczki. Zaatakowała nas… policja.

To symboliczny koniec pewnej epoki w Polsce. Epoki ułomnej, upartyjnionej, niedostępnej dla niesformatowanych, ale jednak epoki demokracji. Rozpoczął się stan wojenny – czyli wojna władz z własnym narodem. Czas totalitaryzmu.

To dla nas szok. Protestujemy przeciwko, pod pretekstem walki z tzw. pandemią, odbieraniu nam sukcesywnie kolejnych praw konstytucyjnych, miejsc pracy, środków do życia. Chcemy przypomnieć o swoim prawie do samostanowienia. A tu m.in. właśnie poprzedniej nocy sejm przeforsował ustawę o przymusowych szczepieniach dla wszystkich – bez konsultacji społecznych. A rząd nawet już złożył zamówienie na 40 mln jednostek. Nie mając na to naszej zgody. Łamiąc nasze prawo wynikające z konstytucji. I zapowiadając łamanie kolejnych praw.

Jesteśmy w Warszawie na Placu Defilad. Widzimy tam legalnie postawioną scenę. Na tym rozległym miejscu zbierają się powoli ludzie – w różnym wieku, młodzi, w średnim, starzy, rodziny z dziećmi. Choć wielu z nas wie, że nie ma żadnego zagrożenia sanitarnego, to wielomiesięczna tresura robi swoje – staramy się zachować zalecany tzw. dystans społeczny. Niepokojące są idące w setki zbierające się także w tym miejscu grupy policjantów. I już nie są to mili panowie i panie w furażerkach chętni do dyskusji, ale dobrze zorganizowane w profesjonalnych hełmach  z tarczami, pałkami bojowymi i miotaczami gazu - formacje. Oczywiście nie zachowują dystansu społecznego. Niepostrzeżenie nas otaczają. Zaciska się także wokół placu łańcuch policyjnych aut szczelnie ustawionych jedno obok drugiego. Niepokoi to nas. Ale – myślimy – jesteśmy tutaj legalnie. Sądzimy, że to tylko pokaz siły jak w minionych miesiącach na podobnych spotkaniach.

Przybywają na scenę parlamentarzyści m.in. Grzegorz Braun i Korwin Mikke. Przybywa słynna Justyna Socha. Eksperci w dziedzinie medycyny z Włoch, Niemiec, Holandii, Hiszpanii, a nawet USA. Cytują dane, liczby chorych, hospitalizowanych i zgonów w swoich krajach za ostatni rok. Porównują z innymi latami. Ich przekaz ma wspólny mianownik i płynie z nich jeden wniosek – nie mamy do czynienia z pandemią. Zaprzeczają temu liczby. Obserwacja rzeczywistości. Mamy do czynienia z globalnym fałszem rozpętanym przez zorkiestrowane media.

Natomiast pod pretekstem pandemii odbiera się nam nasze wolności, demoluje krajowe gospodarki. Niszczone są więzi społeczne, a traumatyzowani ludzie są zarządzani strachem i poczuciem winy. Zaproszeni do Warszawy goście dzielą się także raportami kolegów z wielu szpitali zakaźnych, są także przekazy z polskich – mimo kasandrycznych wieści, wywlekaniu przez media i dramatyzowaniu corocznych przypadków chorych, szpitale od wielu miesięcy święcą pustkami.

Więc po co to wszystko? Czy na naszych oczach pod pretekstem walki z „zarazą” powstaje globalna dyktatura? A cała narrację  - jak dowodziła lekarka z Holandii – buduje się na liczbie jakoby „zakażonych” osób, czyli osób testowanych niewiarygodnymi testami.

Zresztą jak zauważyła nie tylko ona – liczba tzw. zakażonych jest powiązana tylko z liczbą wykonywanych testów, a nie ma żadnego związku z liczbą chorych i zgonów. Żadnego. Można to sprawdzić w raportach GUS, Ministerstwa Cyfryzacji, sanepidu, Ministerstwa Zdrowia i osobistych obserwacji. Tylko jeszcze nieliczni przestraszeni, i zwykli głupcy, lub ci, którzy są beneficjentami zmian stygmatyzują analizujących takie wydarzenia pojęciem zwolenników „spiskowych teorii”.

Wielu jednak już dostrzega we własnej kieszeni jak rozpędza się inflacja. Wielu już widzi coraz liczniejsze przypadki, śmierci członków rodziny i znajomych przed którymi – pod pretekstem walki z pandemią – zamknięto służbę zdrowia. Teraz jak w czasach średniowiecza – drobny wypadek może oznaczać zgon. Już dwa tygodnie temu umarł na zapalenie wyrostka nasz niespełna 40 letni znajomy odpychany od drzwi do innych równie zamkniętych drzwi służby zdrowia. Każdego dnia dochodzi do nas – droga nieformalną – o coraz większej liczbie osób, które w podobnych okolicznościach zakończyły życie. W tym dzieci, które spadły np. w huśtawki i rozbiły sobie głowy. Ale najpierw przed operacją, musiały czekać na wyniki testu.

Właśnie wczoraj rozmawiałem z kolegą z Australii – który opowiada, że już czwarty miesiąc władze trzymają ich w zamknięciu, a za wpis na fb o tym, że nie ma pandemii, można zostać zaaresztowanym przez policję, ukaranym niezwykle wysoką grzywną, która może „oskarżonego” zrujnować finansowo. Mówi: „Jestem już na wpół oszalały i załamany. Nie rozumiem tego. Po co to robią ? Czy oni nas testują, a jak to w jakim celu? W ciągu kilku miesięcy zamiast dawnej wolności mamy prawa człowieka na poziomie krajów trzeciego świata”. Ale mimo tej narracji wbijanej jemu w głowę i innym mandatami i pałką – jego przekaz jest spójny z ekspertami przemawiającymi w Warszawie – nie zaobserwował  w swoim otoczeniu większej od corocznych liczb chorych, hospitalizowanych i zgonów. To samo mówią znajomi z UK i Niemiec i Włoch. Przyjaciel mieszkający w Irlandii mówi, że Irlandczycy są mądrzy – udają przed światem, że „walczą z pandemią”, ale policja nikogo nie prześladuje za brak maseczki, nie robią tego też ci, którzy je noszą, tych co nosić nie chcą. Wymyślili wytrych, żeby można było chodzić normalnie do pracy np. wydają lokalnie przepustki. Irlandczycy byli tyle wieków gnębieni przez imperium brytyjskie – że nauczyli się „podziemnych” metod przetrwania. Solidarności. A że są monokulturowi trudno ich skłócić.

Wróćmy do Warszawy. Całe spotkanie jest przekazywane na żywo przez internet. Nagle ktoś mówi, że „nie ma internetu”, łączność zerwana. Niektórzy już wiedząc co to może znaczyć… Pośpiesznie oddalają się. Kiedy śpiewamy hymn narodowy na legalnym proteście nagle jesteśmy zaatakowani pałkami i gazem – dusimy się, z oczu leją się nam łzy, niektórzy słaniają się, przewracają. Słychać pisk kobiet i płacz dzieci. Bezradne wołanie o pomoc. Zablokowano też drogi ucieczki. Zaatakowała nas… policja.

Dziś rzecznik policji mówi, że atakowali za to, że obrzuciliśmy ich kanapkami i butelkami. Zamarzyłem za peerelowskim Urbanem, za jego „inteligentniejszymi” kłamstwami. A tak w ogóle w podróży jem banany i piję wodę z plastikowej butelki jak pijąca większość. Rzecznik jeszcze mówił, że demonstranci wykrzykiwali niecenzuralne słowa w kontekście rządzącej partii. Badałem życiorysy akowców, jeden z nich ojciec mojego przyjaciela pisarza Jana Krzysztofczyka trafił do więzienia za "szkalowanie [powojennego] rządu". Tak. Niecenzuralne słowa to szczególnie niebezpieczna zbrodnia.

Zwartą tyralierą w zbrojach z tworzyw sztucznych spychają nas tarczami do sceny, muru, do policyjnych samochodów! Auta zagradzają nam drogę ucieczki. Jesteśmy stłoczeni jak sardynki. W pułapce. Wieje grozą! Widzę, że jak się właśnie w tej chwili jeszcze ktoś przewróci, nie będzie już można go ominąć i zakończy się to wszystko tragedią… Mam szczęście, kogoś omijam. Zatrzymuję się, nie ma już nikogo za mną, odwracam się i widzę szyderczo śmiejącego się młodego chłopaka w uniformie policyjnym. KTOŚ go sformatował! KTOŚ kazał mu już widzieć we mnie wroga!

Ze sceny parlamentarzyści wołają do policyjnych dowódców o zaniechanie tych ataków. W odpowiedzi, z policyjnego megafonu słyszymy teraz, że już „Zgromadzenie jest nielegalne!”. Ba… nawet – okrzyki, że to my przyciśnięci do murów i policyjnych aut – złamaliśmy dystans społeczny. Ale nawet jakby, ktoś chciał opuścić to miejsce i tak nie może. Zablokowali nas. A krzyczą: "Rozejść się!". Teraz policyjna tyraliera ruszyła pod samą scenę i nie patrząc na obecnych tam zagranicznych gości i posłów – także tam wypuściła żrący i dławiący gaz. Ktoś nie wytrzymuje. Pada. Z usta toczy mu się piana! Jego ciałem wstrząsają konwulsje. (Widać to tylko przez ułamek sekundy, wciąż raz za razem jesteśmy atakowani i spychani). Piętnaście razy ze sceny poseł Braun prosi policjantów, żeby przez tę policyjną blokadę puścić ratowników medycznych. I dopiero ostatni przynosi to skutek. Ale po interwencji ratowników tyraliera znowu rusza. Zdeterminowany, miażdżony tłum roztrąca policjantów blokujących mniej niż metrową szczelinę między policyjnymi autami. I ja uciekam przez nią. Kaszlemy, dławimy się.

W okolicach Pałacu Kultury widzę biegające formację policji, ale… i turystów. Policjanci wciąż przeformowują się. Próbują dogonić jakąś kilkudziesięcioosobową grupę szybkonogich młodych chłopaków z polskimi flagami w rękach. Nad głowami latają drony. Tych chłopaków nie jest łatwo złapać, przycisnąć do muru. Od kogoś słyszę, że to piłkarscy kibice przybyli nam z odsieczą. Po drodze formacje policyjne – a to przewrócą skopią i obiją jakiegoś przypadkowego rowerzystę. A to rzucą o beton młodą dziewczynę, która krzyczała wcześniej”: „Co wy robicie? Czy wy jesteście jeszcze Polakami?”. A kiedy ją rozpłaszczali na tym betonie i dusili – między jednym oddechem, a drugim z jej krtani wychodziło zdławione: „Pierdolone gestapo!”. Trwają aresztowania. Są ranni także od ciosów pałek.

Ale to nie koniec, widzę że w stronę legalnego protestu zbliżają się dwie opancerzone „polewaczki”. Pomyślałem sobie, że ostatni raz takie widziałem za tzw. komuny w stanie wojennym.  I to nie była taka wczoraj ostatnia asocjacja.

Nagle ja i moja żona, i jeszcze jeden w sumie przypadkowy stojący obok nas chłopak – zostaliśmy otoczeni przez drużynę policji. Szybko i po cichu wypowiadają swoje nazwiska. Odmawiają ponownego powtórzenia. Dostaję do przeczytania kartkę z „zarzutem”. Jestem oskarżony o udział w nielegalnym zgromadzeniu. Zastanawiamy się, dlaczego akurat to nas „wytypowano”, przecież spaceruje w tym miejscu dziesiątki innych osób. Aga moja żona odkrywa klucz zatrzymań – mamy przy sobie małe flagi biało-czerwone. To ci, którzy coś w tym stylu mają przy sobie, są właśnie nękani. Jesteśmy legitymowani. Mamy się przyznać. Nie przyznajemy się. Spisują nasze dane, sprawdzają (przez internet) proponują mandat. To młodzi chłopcy. Nie jesteśmy wobec nich agresywni, prowadzimy współczujący dialog. Ale trzymamy się swojego – nie popełniliśmy wykroczenia, czy przestępstwa. Widzę, że tym chłopcom jest głupio – ten, który mnie legitymuje dobrze zbudowany, wysoki chłopak okrył się rumieńcem. Dziewczyna policjantka w zasadzie milczy, próbuje być „twarda”, ale jej nie wychodzi. Przysłali ich tutaj z jakiegoś małego miasteczka, są oszołomieni, najchętniej by stąd odeszli.  Legitymujący moją żonę próbuje polemizować, ale jego argumenty są żałosne. Widać, że są zagubieni, zaskoczeni, nie wiedzą o co chodzi, dlaczego każą im prześladować innych ludzi. I być może by nas zostawili w spokoju – ale „ukarania nas” domaga się dowodzący nimi sierżant koło czterdziestki. Nie przyjęliśmy mandatów. Sprawa trafi do sądu.

Ostatnio byłem zatrzymany także za „nielegalne zgromadzenie” w stanie wojennym, byłem wtedy chudym nastolatkiem, ale miałem „dynamit” w nogach i w pewnym momencie wyrwałem się obławie, sięgnął mnie jeden cios w plecy pałką, ale mnie nie dogonili. Dziś też jestem chudym, ale już człowiekiem zbliżającym się do starości, mam porwane więzadła krzyżowe i ledwo stoję – ale chociażbym miał  znowu nogi młodości dziś bym nie uciekał. Obiecałem to sobie, żeby już nigdy nie będę uciekać przed nikim. I wszystkim to radzę – nie uciekaj! Nie uciekaj jak widzisz bezprawie!

Staję blisko policjantów, którzy nas „ukarali” i słyszę jak się kłócą. Ten młody w okularach, prawie z płaczem, mówił do sierżanta: „Za co my ich ukaraliśmy? Przecież niedawno mówiłeś, że w takich przypadkach nie mamy takich podstaw? Więc za co?”. Sierżant twardo: „Bo teraz wam kazałem”. Tym młodym rozbił teraz spójny świat prawa oparty na cywilizacji łacińskiej, świat jednej etyki. I albo porzucą służbę, albo pójdą drogą sierżanta,  drogą prawdy etapu, drogą podwójnej etyki, wykluczającej porozumienie między ludźmi. Drogą rodzącą totalitaryzm – bo żeby zdominować jakiś naród trzeba go tylko i aż podzielić.

Ale wiem, że nie dadzą rady. Wczoraj poznałem panią z dwójką małych dzieci, bardzo podobne do mamy, ale o ciemniejszej (jak się okazało mąż urodził się w Indiach) skórze. Mąż utknął na kilka miesięcy z powodu "pandemii" za granicami Polski. Mimo tego ta pani ponad 400 km jechała z dwójką maluchów, żeby wziąć udział w proteście. A jej dzieci trzymały w rękach trąbkę w biało-czerwonych barwach.

Jeszcze czuję gryzący smród gazu na swoich ubraniach. Boli mnie głowa i coś dusi w płucach. Ten atak w czasie gdy śpiewaliśmy hymn, to symboliczny koniec pewnej epoki w Polsce. Epoki ułomnej, upartyjnionej, niedostępnej dla niesformatowanych, ale jednak demokracji. Rozpoczął się stan wojenny. Totalitaryzm. Komuna się nigdy nie skończyła – przybrała tylko swoją nowoczesną trockistowską twarz. Już nie rządzą nami gensenkowie, ale urzędnicy wytresowani w bankach-rekinach. Są jeszcze groźniejsi choć są tylko narzędziami, tylko wykonującymi rozkazy. Ale od filozofki Hannah Arendt, wiemy, że tacy są szczególnie niebezpieczni. 

Teraz jak napisał poeta: „patrzymy w najgorszą ze wszystkich – twarz zdrady”, a wkrótce „twarz głodu twarz ognia twarz śmierci”. Wojna z narodem stała się faktem.

Krzysztof Sowiński

ps. Ludzie dobrej woli wciąż podsyłają nieznane mi informacje - np. o tym, że policja na rogatkach Warszawy zatrzymała dziesiątki autokarów z osobami z całej Polski, które także chciały wyrazić swój protest. To samo policja zrobiła z ludźmi, którzy na protest przybywali pociągami. Zapomniałem także wspomieć, że na scenie przemawiała warszawska lekarka, córka także lekarki niegdyś niosącej pomoc Powstańcom Warszawskim. Potwierdzała wnioski innych ekspertów i lekarzy - pandemii nie ma. Mamy do czynienia z próbą wprowadzenia dyktatury.

ps. Wersja po angielski: https://bezprzeginania.blogspot.com/2020/10/we-look-in-face-worst-of-all-face-of.html

Czy teatr w końcu upomni się o odbieraną nam wolność?

Czy z powodu pseudopandemii, tej globalnej symulakry - nie zobaczymy w naszych małych Kielcach np. „Zarazy”, inspirowanej powieścią Camusa, a także  innych propozycji Teatru Żeromskiego, zaplanowanych na nowy sezon?

Kiedy pisze ten tekst właśnie władze sanitarne regionu ogłosiły, że nasze miasto jest w tzw. strefie żółtej. Oznacza to dla nas, zwykłych ludzi - jeszcze bardziej drastyczne przepisy ograniczające naszą wolność przemieszczania się i naszych osobistych wyborów, w tym dostępu do propozycji kulturalnych.

Jak widać – mimo że tyle razy już skompromitowana fałszywa metodologia badań oparta na liczbie testowanych osób (testami bez walidacji), u których wykryto tzw. wynik pozytywny, interpretowany jako tzw. zakażenie – ma się świetnie. Kolejny minister zdrowia nie zamierza tego, skutecznego, ale tylko w zarządzaniu strachem, narzędzia unieważnić. Ba… zapowiada się, że działania nowego będą jeszcze bardziej destrukcyjne od tych jego poprzednika.

Skąd moja pewność, że ta metodologia uruchamiająca restrykcje jest fałszywa? Wspomnę o jednym z pewników. Medycyna wbrew narracjom o „zakażonych”, „pandemii” i etc. – jest nauką opartą o związku przyczynowo-skutkowe, o fakty. Pandemii przeczą najnowsze raporty sanepidu. Od początku 2020 roku do dziś - nie ma nadprogramowej liczby chorych, hospitalizowanych i zgonów. Nie ma. I pewne jest także, że nie jest to zasługa noszenia patogennych maseczek na naszych twarzach.

Teraz o spektaklach… „Loretta” – to sztuka (groteska?) pióra kanadyjskiego dramatopisarza George’a F. Walkera.  Tą właśnie propozycją zainauguruje nowy (a może kontynuuje stary?) sezon kielecki Teatr im. S. Żeromskiego.

Sztukę reżyseruje dyrektor tego teatru Michał Kotański (w 2008 roku, wystawił ją już w Teatrze Wybrzeże). W kieleckiej inscenizacji wystąpią Anna Antoniewicz, Ewelina Gronowska, Zuzanna Wierzbińska (dwie ostatnie będą kreowały jedną rolę na zmianę), Wojciech Niemczyk, Łukasz Pruchniewicz.

Ta propozycja podejmuje klasyczny już i oklepany problem – młodej dziewczyny (kiedyś, zanim feminizm zdominowało piętno Judith Butler, także chłopaka, wspomnijmy chociażby „Nocnego kowboja”  z 1969 roku, nagrodzony film wyreżyserowany przez Johna Schlesingera) przybywającej z tzw. prowincji do tzw. dużego miasta. Jak można wyczytać w materiałach promujących spektakl: „Młoda, świadoma swoich zewnętrznych atutów Loretta po śmierci męża (pożartego przez niedźwiedzia) ucieka z prowincji do dużego miasta. Siedząc w obskurnym motelowym pokoju planuje zacząć wszystko od nowa. Na swojej drodze spotyka: Sophie – Rosjankę i córkę ex-oficera KGB oraz mężczyzn o wykolejonych życiorysach – zakochanego w niej nieudacznika Dave’a i marzącego o karierze producenta porno Michaela. W poszukiwaniu łatwych pieniędzy decyduje się nakręcić z nimi film dla dorosłych”. Bohater wspomnianego filmu też chciał zostać tzw. żigolakiem, a nie np. tzw. wziętym chirurgiem, czy chociażby strażakiem.

Mamy w tej sztuce do czynienia z problemem zderzenia wyobrażeń z rzeczywistością. (Tak nota bene – czytałem ostatnio wywiad z jednym z uchodźców z Afryki. Co zrobiło na nim największe wrażenie w Paryżu? Nie ogrom budowli i etc. Tylko to, że na ulicach tego miasta zobaczył białych żebraków. Sądził, że takich nie ma). Z autopsji tę rzeczywistość zna autor „Loretty” 73-letni George F. Walker. Ten w młodości porzucił szkołę średnią i jak się mawiało w tradycji polskiego języka – imał się różnych zajęć, był także m.in. taksówkarzem. Dziś jest hołubionym przez main stream (co każe być mi nieufnym), zamożnym i wpływowym autorem kilkudziesięciu granych na całym świecie sztuk. Prawie co roku (od 1971) produkuje jedną, a już same tytuły jego tekstów np. „Fierce”, „Kill the Poor” – mówią o tym, że ich twórca snuje opowieści o tzw. wykluczonych, głównie ekonomicznie i przejawia polityczne zaangażowanie. Pytanie czy także, jak to często dziś bywa – propagandowe? I jak jego doświadczenia przekładają się na jego twórczość?

O tym tekście mówi się, że jest „feminizujacy” i że demitologizuje „amerykański sen”. Tak nota bene, czy ktoś jeszcze wierzy w ten mit? W USA? Europie? Polsce? Poczekajmy jednak z oceną i zobaczmy co to oznacza w interpretacji Michała Kotańskiego.

Premiera odbędzie się 10 października w tymczasowej (na czas rozpoczętego remontu starej) siedzibie teatru w Kielcach, w budynku przy ul. Ściegiennego 2.

Nie ma co się oszukiwać, dziś teatry często nazywane przez ich liderów w zamyśle nobilitująco „krytycznymi” przeważnie jednak w praktyce rezonują frazesy poprawnościowo-polityczne. „Narażają się, ale tylko bezzębnym.  Niby upominają się o prawa dla „wykluczonych”, a istocie bywają narzędziami wpływu ludzi globalnej władzy, budującymi nowy, utopijny wspaniały świat. Fakt. I kiedyś tak także bywało. Pieczeniarzy (takie stare polskie słowo) bywało w kulturze zawsze najwięcej. Ale… Bywali i inni twórcy. To ze scen teatrów dobiegały do nas wyartykułowane w artystycznej formie słowa diagnozy rzeczywistości, protestu przeciwko przemocy skrytej za pozorami praworządności. Dziś co najwyżej teatry ma swoich budynkach wywieszą flagi jakichś „wykluczonych”, deklarując się w zorkiestrowanym proteście za czymś, bez zadania sobie trudu zrozumienia sensu dziejących się wydarzeń. Nie wiedzą, (albo nie chcą wiedzieć?) że uczestniczą już na tym etapie w projekcie wewnętrznie sprzecznym i manipulacyjnym.

Czy dziś teatr wobec tego, że zabierane są nam elementarne prawa, w tym prawo do swobodnego przemieszczania się i oddychania – upomni się o wolność? Czy syci dziś i w większości „zakontraktowani” przez – przybierające dla zachowania pozorów różne nazwy – dyktatury pieniądza, twórcy, zaryzykują opuszczenie swoich stref dobrobytu, czy będą nadal milczeć?

Czy któraś z tegorocznych propozycji niesie taka potencję? Chyba się rozmarzyłem.

 

„Kopciuszek” w czasach symulakry

To widowisko jest olśniewające. Zachwyca od pierwszej do ostatniej sekundy. Pozwala widzom na ponad 90 minut zapomnieć o absurdzie w którym właśnie żyjemy. O wyprodukowanej dla nas, zwykłych ludzi - tym razem w globalnych rozmiarach - manipulacji społecznej nazywanej pandemią.

To właśnie z powodu tej  symulakry – zorkiestrowanego medialnego obrazu, który od wielu miesięcy pozoruje pandemiczną rzeczywistość (a realnie produkuje wymykające się logice opresyjne przedsięwzięcia niby ratujące nam zdrowie i życie), tworząc swoją własną pełną lęku i bezprawia – premiera „Kopciuszka” zamiast wiosną odbyła się z trudem dopiero właśnie teraz.

Ten spektakl jest jak powiew normalności. Jest pokazem prawa do wolnej ekspresji ruchowej i do swobodnego oddychania, bez imputowanego nam poczucia winy. Ale jest także pośrednio świadectwem odbieranej nam teraz hurtowo wolności. Bo nie oszukujmy się – zakazać komuś swobodnie poruszać się i oddychać – to zakazać mu żyć.

„Kopciuszka” w którym udział wzięło ponad 100 osób - od kilkuletnich wykonawców (np. chóru Mała Fermata) po profesjonalistów - wystawił Kielecki Teatr Tańca, prowadzony przez Elżbietę Pańtak i Grzegorza Pańtaka. To para małżeńska, która przez minione lata z niczego, z amatorskich ruchów stworzyła zawodowy teatr tańca. Jestem zawsze dla nich pełen podziwu.

O rozmiarze przedsięwzięcia, przygotowywanego ponad rok, niech zaświadczy sam fakt, że do tej inscenizacji uszyto około 300 kostiumów. Już samo kolejne ujawnianie kolejnych elementów scenografii wywoływało ze strony widzów salwy braw (autorem scenografii jest Luigi Scoglio, a autorką projektów kostiumów Małgorzata Słoniowska). Widać, że te produkty udanie korespondują z tradycjami komedii dell'arte, produkcjami studia Disneya, a z polskiej rzeczywistości ze sztuką plastyczną Jana Marcina Szancera. Ten ostatni trwale wpłynął na kilka pokoleń Polaków, na jego gusty estetyczne, bowiem jako ilustrator Szancer stworzył rysunki do ponad dwustu publikacji m.in. do „Pinokia”, czy „Baśni Andersena”, także do baśni „O krasnoludkach i o sierotce Marysi”.

Autorką libretta „Kopciuszka” jest Elżbieta Pańtak. Nie ogranicza się ona jednak tylko do samego kanonicznego tekstu „Kopciuszka” (w opracowaniu literackim Charlesa Perraulta oraz Wilhelma i Jacoba Grimm). Sięga także i po m.in. ikony współczesnej pop kultury jak np. postać Elvisa Presleya, czy ogólnoświatowe widowiska jak np. karnawał w Brazylii, z jego gorącymi rytmami, w tym spektaklu wystukiwanymi brawurowo na kuchennych garnkach, a także rodzime kody kulturowe (widzimy m.in. reminiscencje z twórczości Jana Brzechwy). Choreografia (Elżbieta i Grzegorz Pąńtak) syci się miękko przenikającymi się ruchami z tańca jazzowego i tego nazywanego neoklasycznym. A wykonawcy momentami przeczą prawu grawitacji. Trudno ich wymienić wszystkich. Jestem zmuszony do samoograniczenia w tym względzie. Więc tylko tyle - w roli głównej wystąpiła Małgorzata Kowalska. W roli księcia Aleksander Staniszewski. W roli wróżki charyzmatyczna „pani ponadszpagat” Joanna Polowczyk. Z emerytury wrócił nawet Grzegorz Pańtak, który wcielił się w baśniowego króla. Nasuwa się jednak refleksja, że w teatrach z roku na rok maleje marketingowa rola osób kreujących główne postaci inscenizacji. Coraz rzadziej widzimy ich nazwiska na plakatach, czy materiałach promujących konkretne przedsięwzięcie. Ale to temat na inną opowieść.

A najbardziej cieszy, że ten spektakl jak to często dziś bywa, nie próbował być realizowany w duchu narracji poprawnościowo-politycznych. Jego autorzy opowiedzieli wciąż żywą, chociaż klasyczną już baśń, którą każdy może reinterpretować w swojej własnej skali i woli.

I na koniec - taniec na takim poziomie – mówiąc językiem współczesnych dominujących narracji społecznych – jednak „wyklucza”. Nie wystarczy bowiem stanąć – i w duchu marksizmu semantycznego – oświadczyć „ja też się czuję tancerzem (tancerką)” i produkować z tego typu polityczne coraz bardziej radykalne roszczenia. Na rolę trzeba bowiem zasłużyć wieloletnią, systematyczną pracą i talentem.

Chociaż znając współczesne trendy – może się okazać, że profesjonalny taniec też zostanie „ukarany” za wykluczanie. I zamiast „Kopciuszka”, niedługo już dostaniemy talony na np. obowiązkowy spektakl pt. „Margot”, w którym niebinarna (-ny)  artystka-artystek – zamiast chociażby pas assemblé - pokaże łamiącego „stare estetyki” – wyzwalającego z ograniczeń tradycyjnych dominacji tzw. fucka. Ale za to równocześnie po mistrzowsku - na dwie dłonie.

Krzysztof Sowiński

 

 

Opera w „domu wariatów”

Kiedyś w totalitarnym ZSRR ukuto pojęcie bezobjawowej schizofrenii. „chorowali” na nią przeciwnicy reżimu gnijąc zamiast w łagrach,  bez nawet kłamliwej rozprawy w „psychiatrykach”. Wychodzi na to, że według tego wzoru teraz „napisano” aplikację-narzędzie o nazwie bezobjawowa pandemia. Czy na scenie tancerze z Kieleckiego Teatru Tańca symbolizują to co już się teraz dzieje w świecie rzeczywistym?

Już wiemy, że pandemii nie ma, ale też wiemy, że gdyby nawet się taka zdarzyła - to procedury zaaplikowane nam przez rząd pod dyktando skorumpowanej WHO nie uratowałaby zbyt wielu z nas. „Państwo”, rząd, ale i jego opozycja na naszych oczach, w ciągu kilku miesięcy - wszyscy utracili wiarygodność.

Najgorsze, że część egzekucji absurdalnych „antypandemicznych” przepisów rząd scedował m.in. na dyrektorów placówek edukacyjnych. Co chwila któryś z nich „wykazuje się” i nie tylko w Kielcach, każe dzieciom chodzić w szkole kilka godzin w patagenorodnych maseczkach, nie pozwala zjeść drugiego śniadania, odsyła całe klasy na kwarantannę, tylko z tego powodu, że któryś z uczniów złapał katar, a fałszywy test wykazał u takiego „zakażenie”. To nic, że prawie nikt nie jest poważnie chory, na co wskazują raporty sanepidu. Jak za starej „komuny” – im bardziej oficjalna narracja sprzeczna jest z rzeczywistością, tym gorzej dla… rzeczywistości… Paranoja nieprzerwanie trwa. Manipulacja na „zakażonych” ma się świetnie! Kiedyś mawiano opisując taką sytuację istny „dom wariatów”!

Po ten sam motyw „domu wariatów” sięgnęli twórcy spektaklu, którego kielecką premierę mogliśmy właśnie obejrzeć i usłyszeć w KCK.

Na widowni, nie tylko na scenie KCK też dom wariatów! Można usiąść tylko na co drugim fotelu, zachowując tzw. dystans społeczny. To nic, że i tak musimy przejść „twarzą w twarz” z innymi, żeby zająć swoje miejsce. Zawsze w ramach procedur walki z „pandemią” można jeszcze dodatkowo wygiąć swoje ciało w drugą stronę, zaobserwowałem też nowatorską technikę – niektórzy wstrzymują na tę chwilę oddech. To nic.

Rozpoczyna się spektakl. Na scenie rzędy szpitalnych łóżek, na nich „miotające” się osoby (w tych rolach tancerze Kieleckiego Teatru Tańca) w kaftanach z długi rękawami zawiązanymi na plecach. Kiedyś w totalitarnym ZSRR ukuto pojęcie bezobjawowej schizofrenii. „chorowali” na nią przeciwnicy reżimu, gnijąc zamiast w łagrach bez rozprawy w „psychiatrykach”. Wychodzi na to, że według tego wzoru teraz „napisano” aplikację-narzędzie o nazwie bezobjawowa pandemia. Czy ci tancerze symbolizują to co już się dzieje teraz w świecie rzeczywistym?

„Chorymi”, „zakuci” w maseczki, opiekują się pielęgniarze (w tej roli grupa taneczna seniorów z Kieleckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku „Ponad Czasem”) – poprawią węzły, pogłaszczą po głowach zbuntowanych „wariatów”, którym być może do głowy przyszła myśl - „sprawdzam” zgodność oficjalnej narracji z logiką i rzeczywistością! A przecież dziś dociekanie sensu, to zbrodnicze działanie, etykietowane przez main stream stygmatem „spiskowca”.

Z kieleckich akcentów mamy na scenie jeszcze orkiestrę Filharmonii Świętokrzyskiej oraz Chór Kameralny „Fermata”.

Spektakl ma tytuł „Pożegnanie Króla: Verdi”. Jest „produkowany” w ramach programu PRZESTRZENIE SZTUKI (inicjatywa pod auspicjami MKDN), który koordynuje w naszym województwie Kielecki Teatr Tańca. „Przestrzenie Sztuki” powstają w Katowicach, Kielcach, Lublinie, Łodzi, Olsztynie, Rzeszowie i Zielonej Górze. Ideą przedsięwzięcia jest łączenie różnych środowisk artystycznych – w tym m.in. tzw. zawodowych, jak i amatorskich.

Na scenie rozbrzmiewa kolaż najsłynniejszych arii Verdiego, w znakomitych interpretacjach znanych śpiewaków operowych: Jerzego Artysza, Igi Caban, Renaty Dobosz, Anity Maszczyk). Gratka dla koneserów gatunku! W rolę Błazna wcielił się na dokładkę Wojciech Malajkat.

Autorem spektaklu jest Michał Znaniecki, zainspirował go „Król Lear” Szekspira i muzyka Giuseppe Verdiego. I już prawie myślałem, że reżyser dokonał głębszego wglądu w aktualną nie tylko polską rzeczywistość i jako pierwszy dał temu artystyczny wyraz. Chyba się jednak pomyliłem (to się nazywa zdaje się nadinterpretacja o której tak uczenie mówił m.in. Umberto Eco) – reżyser bowiem na pospektaklowy bankiet przybył w obowiązkowej maseczce – symbolu współczesnej tresury społecznej. A może zrobił to tylko tak dla „niepoznaki”?

Kiedy tę propozycję będą mogli zobaczyć także kolejni mieszkańcy miasta?  Naprawdę nie wiadomo. Właśnie ogłoszono, że powiat kielecki to tzw. strefa żółta („najstraszniejsza” to „czerwona”) – czyli przybyło nam „zakażonych”. To źle rokuje kulturze – jesień za pasem i coroczne infekcje, a każda z nich może być „zapisana” jako objaw pandemii.  Grozi to m.in. zamykaniem scen. I jakoś nie widać, żeby ktoś z władz centralnych, czy lokalnych miał wolę (albo siłę) położenia temu kresu, a zwykli ludzie potrzebę powiedzenia – „Dość!”.

Wydaje się, że (nie jestem tu prekursorem wcześniej to odkrył np. Lech Jęczmyk w ”Nowym Średniowieczu”. Nota bene L. J. to taki myśliciel, któremu taki sławny F. Fukuyama, gość od „Końca historii” mógłby buty czyścić) - po komunizmie i kapitalizmie pod pretekstem walki z „żywiołem” wrócił bowiem feudalizm. Jesteśmy czyjąś własnością, możemy zostać co najwyżej użyci w cudzej wojnie, podobnie jak zużyci zostali „wariaci” z „Pożegnania Króla”. Uzyskamy wtedy nawet szansę, że może ktoś nam rozluźni maseczki na twarzach i węzły rękawów na plecach (jak już przecież bywało w niedalekiej przeszłości - czy jeszcze pamiętacie Drodzy Państwo, oświadczenia premiera Morawieckiego, przed wyborami prezydenckimi, że pandemii w zasadzie już nie ma? Że została „pokonana”?). Rozluźnienia - ale tylko na chwilę.

Krzysztof Sowiński